اشعار

صدا چندین و چندین بار می‌پیچید می‌پیچید           در آن ابعاد کم، بسیار می‌پیچید می‌پیچید

که إِقْـرَاء یا محمد یا محمد یا محمد؛ هان           صدا در لا به لای غار می‌پیچید می‌پیچید

بخوان با نام رب خویش؛ من خواندن نمی‌دانم           صدا در گوش با اصرار می‌پیچید می‌پیچید

به پایش نـوح می‌افـتاد، ابراهـیم می‌افتاد           به دورش حیدر کرار می‌پیچید می‌پیچید

محمد آمد از غار حرا اما هنوز آن صوت           میان کـوه با تکـرار می‌پیچـید می‌پیچـید

همان طوری که می‌آمد عبا مثل گیاهی سبز           به پای مرد پیچک وار می‌پیچید می‌پیچید

و تا گردد فدایی رسول الله، چون عالـم           به دور فرق او دستار می‌پیچید می‌پیچید

و الـلـهـم بـا تـاکـیـد بـر آل مـحــمـد هـم           در آن شب در دل اذکار می‌پیچید می‌پیچید

محمد آمد و حیدر بغل واکرده و تا صبح           دمـادم یـار دور یـار می‌پیچـید می‌پیچید

و چون که شد علی نقطه برای باء بسم الله           نبی دورش چنان پرگار می‌پیچید می‌پیچید

ای آن‌که قسم خورده به نـام تو خدایت            بیدار شده شهـر شب از بـانگ رهایت
ای آن‌که تـبـرک شده کعـبه به عـبـایت            تا عرش خدا صف زده پژواک صدایت

این کـیست که در نور تو پـیدا شده آقا
آن روح چه‌سـان در تن تو جـا شده آقا

گفتم که از آن شب، شب فـردا بنـویسم            از غــار حـرا، لـیـلـۀ اســرا بـنـویـسـم
از کعـبه و از مسجـدالاقـصـی بنـویسم            آری منم آن قـطـره که دریـا بـنـویـسـم

این کیست که چون اشک شب قدر زلال است
ما راه به آن «قدر» بیابیم؟ محال است

هان چهره بچرخان که زمین نور ببیند            برخـیـز که هر قـدر به پایت بنـشـیـند،
دنیا فـقـط از حُسن تو، تـوحـیـد گـزیند            از غـنچـۀ لب‌هـای تو لبـخـنـد بـچـیـنـد

ای گلشن رحمت که گـلستان شده عالم
از نــور خــداونــدی تـو نــیّـر اعـظـم

در غار حـرا پرده ز حُسن تو گشودند            با نور تو رنگ از شب تاریک زدودند
تو بوده‌ای آن روز که این خلق نبودند            اِقرأ که به عشق تو لَکَ الحَمد سرودند

ای صـادر اول که تویی مـصدر دنـیـا
ای گمـشدۀ حُـسن تو مـوسی و مسیـحا

لولاک... زمین خاک و زمان پیش و پسی بود             لولاک... کجا رخصت احیای کسی بود
کی بی‌تو به دستان کـلیـمی قـبـسی بود            کی در دم عـیـسی دم احـیای کسی بود

تـو آمـده‌ای جـان به تـن خـاک بـبـاری
باران شوی و بر تَفِ این خاک بباری

جان در تن این خاک روان شد به هوایت            شب روز شد از همرهی عـقده‌گـشایت
هـر روز خـدا تـحـفـه فـرسـتـاد برایت            مـا وَدَّعَـکَ رَبّـکَ خـورشـیـد ولایـت!

ای آن‌که ز تـوحـید تو صد آینه توحـید
زهرا شد و در قاب ولای تو درخشـید

قم! شهرِ خدا چشم به راه است، فَاَنذِر!            صف‌های جماعت همه برپاست، فَکَبِّر!
ای نـور خــدا در سـکـنـاتـت مـتـواتـر            ای صادق و هادی، تقی و کاظم و باقر

تو کوثر محضی که در عالم شده تکثیر
نـازل شده در شـأن شـمـا آیـۀ تـطهـیـر

در مدح تو اندیشه زمین‌گیر و زبان لال            جز جـذبـۀ قـرآن تو نطق هـمگـان لال
اقصای جهان لال، زمین لال، زمان لال            جز نفس خودت قاطبۀ کون و مکان لال

لب باز کن ای مرد، بگو کیست محمد؟
جز حـیـدر کـرار کـسـی نیست محـمـد

ای پـاره‌ای از حُـسن مـثـالی تو زهـرا            ای حـیـدر کـرار به تـوفــیـق تـو مـولا
حق است که وامانده در اوصاف تو دنیا            وقتی که علی عبد تو خوانده‌ست خودش را

گـفـتیم و نشد در صف تو راه بجـوئـیم
بـگـذار کـه از حـیـدر کـرار بـگـوئـیـم

ﮔـﻠﻮﯼ ﺑﺎﺩﯾﻪ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺗـﺸﻨﻪ‌ﺗﺮ ﻣﯽﮔﺸﺖ            ﭼﻮ ﺗﺎﻭﻟﯽ ﺯ ﻋﻄﺶ، ﺍﺯ ﺳﺮﺍﺏ ﺑﺮﻣﯽ‌ﮔﺸﺖ

هُـبَـل ﻧـﺸـﺴـﺘـﻪ ﺑﻪ ﺗـﺎﺭﺍﺝِ بـی‌نـوایـی‌هـا            ﻣﻨﺎﺕ ﻭ ﻻﺕ ﻭ ﻋُﺰﯼ ﺧﺴﺘﻪ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﯾﯽ‌ﻫﺎ

ﺑﻪ ﺭﻭﺡ ﺑـﺎﺩﯾﻪ ﻫﺮ ﻧـﺎﺧـﺪﺍ ﺧـﺪﺍﯾﯽ ﺩﺍﺷﺖ            ﺧــﺪﺍﯼ ﺑـﺎﺩﯾـﻪ ﺍﺯ ﻧـﺎﺧـﺪﺍ ﮔـﺪﺍﯾـﯽ ﺩﺍﺷـﺖ

ﺗﻮ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﻮﺩﯼ ﻭ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﺟﻤﻌﻪ ﺩﺍﺩ ﻧﻮﯾﺪ            ﮐﻪ ﺑﺎ طلیعۀ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ، ﺯﺍﺩﻩ ﺷﺪ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ

ﺭﺳﯿﺪ ﻭ ﭘﺸﺖِ ﺍﺑﻮﺟﻬﻞِ ﺩﺷﺖِ ﺟﻬﻞ ﺷﮑﺴﺖ            ﺑﻨﺎﯼ ﺑﺘﮑﺪﻩ ﺑﺎ ﯾﮏ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺳﻬـﻞ ﺷﮑـﺴﺖ

ﻓـﻘـﻂ ﻧﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑـﺘﯽ ﺑﻮﺩ ﺑﺮ ﺯﻣﯿﻦ ﺍﻓﺘﺎﺩ            ﮐﻪ ﺑـﺮ ﺟـﺒـﯿـﻦ مـدائن ﻫـﺰﺍﺭ ﭼـﯿﻦ ﺍﻓـﺘﺎﺩ

ﻧـﺸـﺴﺖ ﺑـﺮ ﻟﺐ ﺩﺭﯾـﺎﯼ ﺳـﺎﻭﻩ ﺗـﺎﻭﻝ ﺁﺏ            ﮐﻪ ﺩﯾﺪﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭﯾﺎ ﺑﺪﻝ ﺷﻮﺩ ﺑﻪ ﺳﺮﺍﺏ؟

ﺳـﻤـﺎﻭﻩ ﺑـﺎ ﻟـﺐ ﺗـﺸـﻨـﻪ ﻧـﻮﯾـﺪ ﺁﺏ ﺷﻨـﯿـﺪ            ﻧــﻮﯾـﺪ ﺁﺏ ﺍﺯ آئــیــنـۀ ﺳــﺮﺍﺏ ﺷــﻨــﯿــﺪ

ﻣﺠـﻮﺳﯿﺎﻥ ﻫـﻤﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻫـﺰﺍﺭ ﺳﺎﻝ ﺁﺗﺶ            ﺑﻪ ﻣﺎﺗﻤﯽ ﮐﻪ ﭼﻪ ﺷﺪ ﻣﺜﻞ ﭘـﺎﺭﺳﺎﻝ ﺁﺗﺶ؟

ﺑﯿﺎ ﺑﻪ کومۀ ﻭﺍﺩِﯼ ﺍﻟـﻘُـﺮﯼ ﻃـﻮﺍﻑ ﮐـﻨـﯿﻢ            ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﺍﻭ ﺳﻔﺮ ﺍﺯ ﻗﺎﻑ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻗﺎﻑ ﮐﻨﯿﻢ...

ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻏﺎﺭ ﺣﺮﺍ ﺧﻠﻮﺕ ﺣﻀﻮﺭﺵ ﺑﻮﺩ            ﻫـﺰﺍﺭ ﺯﺧـﻢ ﺯﺑﺎﻥ ﺑﺮ ﺩﻝِ ﺻﺒـﻮﺭﺵ ﺑﻮﺩ

ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﭘﺮﭼﻢ ‏«ﻟﻮﻻﮎ» ﺑﺮ ﺟﺒﯿﻨﺶ ﺑﻮﺩ            ﺟﻮﺍﺯِ ﮐـﺸـﺘﻦ بت‌هـا ﺩﺭ ﺁﺳـﺘـﯿـﻨـﺶ ﺑـﻮﺩ

ﭘﯿـﻤـﺒـﺮﯼ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺩﺭﮔـﺎﻩ ﺣـﻖ ﻣـﻘـﯿﻢ ﺷﻮﺩ            ﺑﻪ ﯾﮏ ﺍﺷﺎﺭۀ ﺩﺳـﺘـﺶ ﻗـﻤﺮ ﺩﻭ ﻧـﯿﻢ ﺷﻮﺩ

ﻧﺒﯽ ﺯ ﻫﯿﺒﺖ ﺟﺒﺮﯾﻞ، ﺳﻮﺧﺖ ﺩﺭ ﺗﺐ ﻋﺸﻖ            ﻧﺪﺍ ﺭﺳﯿﺪ: ﺑﺨﻮﺍﻥ، ﺍﯼ ﺭﺳﻮﻝ ﻣﮑﺘﺐ ﻋﺸﻖ

ﺑﺨـﻮﺍﻥ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺧﺪﺍ، ﺍﯼ ﭘـﯿـﺎم‌آﻭﺭ ﺻﺒـﺢ!            ﺑﺨﻮﺍﻥ، ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺨﻮﺍﻥ، ﺍﯼ ﺭﺳﻮﻝ ﺩﻓﺘﺮ ﺻﺒﺢ

ﺑـﺴـﯿـﻂ ﺑـﺎﺩﯾـﻪ ﺭﺍ ﺭﺯﻣـﮕـﺎﻩ ﺍﯾـﻤـﺎﻥ ﮐﺮﺩ            ﺗـﻤـﺎﻡ ﻫـﺴـﺘﯽ ﺧـﻮﺩ ﺭﺍ ﻓـﺪﺍﯼ ﻗـﺮﺁﻥ ﮐﺮﺩ

ﺑﻪ ﮐﻮﻩ ﮔـﻔﺘﻢ: ﺍﺯ ﺍﻭ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭﺗﺮ؟ ﮔﻔﺖ: ﺍﻭ            ﺑﻪ ﻣﻮﺝ ﮔﻔﺘﻢ: ﺍﺯ ﺍﻭ بی‌قرارتر؟ ﮔﻔﺖ: ﺍﻭ

ﺑﻪ ﺍﺑﺮ ﮔﻔﺘﻢ: ﺍﺯ ﺍﻭ ﭼﺸﻢ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ‌ﺗﺮ ﮐﯿﺴﺖ؟            ﺯ ﺷﺮﻡ، ﺻﺎﻋﻘﻪ ﺯﺩ، ﻫﺮ ﮐﺠﺎ ﺭﺳﯿﺪ، ﮔﺮﯾﺴﺖ

ﺗﻮ ﺍﯼ حماسۀ ﺭﺍﻫﯽ ﮐﻪ ﺍﻭﻟﺶ ﮐﻮﭺ ﺍﺳﺖ!            ﺯﻣﺎﻥ ﺑﺪﻭﻥ ﺣﻀﻮﺭﺕ ﺗﺼﻮّﺭﯼ ﭘﻮﭺ ﺍﺳﺖ

ﺑﯿﺎ ﮐﻪ ﺑـﺎﺩﯾـﻪ ﻟـﻢ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﺮ ﺗـﻤﺎﻣـﺖ ﺟـﻬـﻞ            ﻣﮕﺮ ﺑﻪ ﻋﺰﻡ ﺗﻮ ﺍﻓﺘﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﮎ، ﻗﺎﻣﺖ ﺟﻬﻞ

ﻋـﺼﺎﯼ ﻣﻌـﺠـﺰۀ ﺻـﺪ ﮐـﻠـﯿﻢ ﺩﺭ ﺩﺳـﺘﺖ            ﮐـﻤﻨﺪِ ﻣﺤﮑﻢِ ﻋﺰﻣﯽ ﻋـﻈﯿﻢ ﺩﺭ ﺩﺳﺘﺖ...

ﺑﻪ ﯾـﻤﻦ ﺑـﻌـﺜﺖ ﺗﻮ ﺳـﻘـﻒِ ﺁﺳـﻤﺎﻥ ﻭﺍ ﺷﺪ            ﺣـﻀﻮﺭ ﻓـﻮﺝ ﻣﻼئک ﺑﻪ ﻏـﺎﺭ ﭘـﯿـﺪﺍ ﺷﺪ

ﺗﻮ ﺳﺮ ﺭﺳﯿﺪﯼ ﻭ ﺍﺯ ﻋﺪﻝ، ﭘﺸﺖ ﻇﻠﻢ ﺷﮑﺴﺖ            ﺑﻪ دست‌های ﺗﻮ ﻣﺸﺖِ ﺩﺭﺷﺖِ ﻇﻠﻢ ﺷﮑﺴﺖ

ﺯ ﺣﺠﻢ ﺑﺴﺘﻪ ﮐﺠﺎ ﺑﯽ‌ﺗﻮ ﺁﺏ ﻣﯽ‌ﺟـﻮﺷﯿﺪ؟            ﻓﻘﻂ ﺳﺮﺍﺏ ﺯ ﭘﺸﺖ ﺳﺮﺍﺏ ﻣﯽ‌ﺟﻮﺷﯿﺪ...

ﺗﻮ ﺩﺭ ﮔـﻠﻮﯼ ﻋـﻄـﺸﻨﺎﮎِ ﺟﻬـﻞ، ﺍﺩﺭﺍﮐﯽ            ﺗـﻮ ﻣـﺜـﻞ آیـۀ ﺑــﺎﺭﺍﻥ ﻣـﻘــﺪﺳـﯽ، ﭘــﺎﮐـﯽ

ﺑﻪ ﺣﺮﻑ ﺣﺮﻑِ ﮐﻼﻣﺖ ﺣﻀﻮﺭ ﺗﻮ ﭘﯿﺪﺍﺳﺖ            ﺩﺭ ﺁﯾﻪ‌ﻫﺎﯼ ﺗﻮ ﻋـﻄﺮِ ﻋـﺒﻮﺭِ ﺗﻮ ﭘﯿـﺪﺍﺳﺖ

ﺯ ﭼﺸﻤﻪ چـشـمۀ ﺍﻟﻬـﺎﻡ، ﻫﺮﭼﻪ ﻧﻮﺷـﯿﺪﯼ            ﺑﻪ ﮐﺎﻡ ﺗـﺸـﻨﻪ‌ﺩﻻﻥ ﻣﺜﻞ ﭼـﺸﻤﻪ ﺟـﻮﺷﯿﺪﯼ

ﺯﻣﯿﻦ ﮐﻪ ﺗﺸﻨﻪ‌ﺗﺮﯾﻦ ﺑﻐﺾِ ﺑﻮﺳﻪ‌ﻫﺎﯼ ﺗﻮ ﺑﻮﺩ            ﭼﻮ ﻓﺮﺷﯽ ﺍﺯ ﻋﻄﺶِ ﺑﻮﺳﻪ ﺯﯾﺮ ﭘﺎﯼ ﺗﻮ ﺑﻮﺩ

ﺳـﻔـﯿـﺮ ﻧـﺎﻡ ﺗﻮ ﻭﻗـﺘﯽ ﺳـﻔـﺮ ﮐـﻨـﺪ ﺑـﺎ ﺑـﺎﺩ            ﻫﻤـﯿـﺸـﻪ ﻣﯽ‌ﻭﺯﺩ ﺍﺯ ﻻﺑـﻪ‌ﻻﯼ گـل‌ها ﺑـﺎﺩ

ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻧﺎﻡ ﺗﻮ ﺟﺎﺭﯼﺳﺖ ﺩﺭ ﺻﺤﺎﺭﯼ ﻋﺸﻖ            ﻫـﻤﺎﺭﻩ ﺑﺎ ﻣﻨﯽ ﺍﯼ ﻋﻄﺮِ ﯾﺎﺩﮔﺎﺭﯼ ﻋﺸﻖ!

ﺑﺪﺍﻥ، ﺑﻪ ﺫﻫﻦ ﻣﻦ ﺍﯼ ﯾﺎﺩِ ﺳﺒﺰِ ﺑﻮﺩﻥ ﻣﻦ!؟            ﻗﻠﻢ ﻗـﻨـﺎﺭﯼ ﮔـﻨـﮕﯽﺳﺖ ﺩﺭ ﺳـﺮﻭﺩﻥِ ﻣﻦ

ﺑﮕـﻮ ﭼﮕـﻮﻧﻪ ﺳـﺮﺍﯾﺪ ﺳـﺮﺍﺏ، ﺩﺭﯾـﺎ ﺭﺍ؟            ﻣﮕﺮ ﺑﻪ ﻭﺍﮊﻩ ﺗـﻮﺍﻥ ﺭﯾﺨﺖ ﺁﺏِ ﺩﺭﯾﺎ ﺭﺍ؟

ﺗﻮ ﺍﯼ ﺭﺳـﻮﻝِ ﺗﻌـﻬّـﺪ، ﺭﺳﺎﻟﺖِ ﻣـﻮﻋـﻮﺩ!            ﻗـﺪﻭﻡِ ﻣـﻘـﺪﻡِ ﭘـﺎﮐـﺖ ﻣـﺒـﺎﺭﮎ ﻭ ﻣـﺴﻌـﻮﺩ

ﺧـﺪﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﺩﺍﺩ، ﺍﯼ ﺳﺨـﺎﻭﺕ ﺁﮔﺎﻩ!            ﻟِـــﻮﺍﯼ ‏« ﺍﺷــﻬـــﺪ ﺍﻥ ﺍﻟــﻪ ﺍﻻ ﺍﻟـــﻠّــﻪ ‏«

ﮐﻨﻮﻥ ﮐﻪ ﻧﺒﺾ ﺯﻣﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﺴﯿﺮ ﻫﺴﺘﯽ ﺗﻮﺳﺖ            ﺑﮕﯿﺮ ﺩﺳﺖ ﺩﻟﻢ ﺭﺍ، ﺍﺳﯿـﺮِ ﻫـﺴﺘﯽ ﺗﻮﺳﺖ

از حــرا آمـد و آئـیــنـه و قــرآن آورد            مژده آن جان جهان از بر جانـان آورد

مژدۀ وحی و نـبـوّت دل عـالـم را بُرد            هر که دل داشت به آن آینه ایمان آورد

همه دیـدنـد که انـفـاس مـسـیـحـایـی او            روح در کـالـبـد خـســتــۀ دوران آورد

دردمندان، طلـبِ عـافـیت از او کردند            که طبیب از ره دور آمد و درمان آورد

در کویری که در اندیشه به جز خار نداشت            یاس و نسرین و گل و لاله و ریحان آورد

دشت را تشنۀ سرسبـزی و بیداری دید            با زلال سخـنـش رحـمـت بـاران آورد

شب بـیـداد و سـتم را شـب تـنهـایی را            با فـروغ سحـر خـویش به پایـان آورد

سـبب روشـنـی چـشـم خـداجـویـان شد            بوی پیراهن یوسف که به کنعـان آورد

دیــد آشــفــتـگـی مــزرعــۀ گــنــدم را            پی آرامـش دل‌ها سـر و سـامـان آورد

ناخـدای سفـر عـشـق به ایـمان و امـید            تا به ساحل همه را از دل طوفان آورد

رشک فردوس برین شد همه‌جا از قدمش            با خودش رایحۀ روضۀ رضوان آورد

داشت انگـشـتری‌اش خاتـم پیـغـامـبری            بـاغ در مـقـدم او فـرش سـلیـمان آورد

بر لبـش بود حـدیث «وَ لَـقَـد کَـرَّمـنا»            مــژدۀ عــزّت و آزادی انــســان آورد

تا بسنـجـنـد عـیار شـرف و وجـدان را            آیه معـرفت و حـکـمت و میـزان آورد

سایه پروردۀ این مهر جهانتاب علی‌ست            که به این آینه پیش از همه ایمان آورد

عجب این نیست که سلمان شود از اهلُ البیت            مکتبش گوهر از این دست فراوان آورد

گرچه خاموش شد آتـشکدۀ فارس ولی            پرتوش مشعـل تـوحـید به ایـران آورد

جـلـوۀ روشـن آن مـاه شب چـهـاردهـم            قرص خورشید شد و رو به خراسان آورد

خـواندم دوبـاره خاطـرۀ ناب کهف را            آیـه بـه آیــه ســورۀ جـذّاب کـهـف را

دیـدم چه ماهرانه خـدایـم کـشیده است            تـصویر ‌بی‌نظـیر تو در قاب کهف را

«قُـل اِنّـمٰا اَنا بَـشَـرٌ مِـثـلِـکُم» گـشود،            سمت تو پلک‌های پُر از خواب کهف را

اِقرَأ به اسم «رَبّکَ الاَکرَم» که با دمت            آرامـشـی دهـی دل بی‌تـاب کـهـف را

سنگ و گـل و مـلائکه گـرم تـشهّـدند            تغـیـیر داد روی تو محـراب کهف را

آن رحمتی که در دل غاری کشانده‌ای            دنـبال ردپـای خود اصحاب کهـف را

از خاک تا به خاک تربت فـرق دارد            جـنات هـم جـنّت به جـنّت فـرق دارد

ما سعیمان این است این شبها نمی‌ریم            در مسلک عاشـق ریاضت فرق دارد

پـایی که مشـهـد می‌رود رفـته مـدیـنه            هر چـند به ظاهـر مسافـت فرق دارد

هر روز مبعـوث نماز صبح صحـنیم            پیـش رضا صـور قـیـامت فـرق دارد

یک‌ غار کوچک عرش را جا داده در خود            با چشم باطن وسع و وسعت فرق دارد

وقتی وظیفه گفتن از اوصاف مولاست            پس مـطـمـئـنـاً این نـبـوّت فـرق دارد

یا ایـهـا الـمـزمـل از جا زود برخـیـز

حرف از علی شد باز آقا زود برخیز

چهل سال رفت و نوبت پیغـمبری شد            حالا در این اُمُّ القری چه محشری شد

خواندی به محض این‌ بسم ربّ زهرا            فـوراً لبت از ذکر کـوثـر کـوثری شد

قرآن بخوان که دوره غربت تمام است            قـرآن بخوان دوران مرگ کافری شد

هر آیه شأنی از علی را داشت با خود            یعنی که قـرآن هم از اول حیدری شد

از آن زمانی که سرت بر پای مولاست            تاج سر شـیـعـه عجـب تـاج سری شد

از عـالـم زر پـیـش مـرگـت بـود آقــا            از عـالم زر کار حـیـدر حـیـدری شد

پــرواز یـعـنـی یـاعــلـی و یـا مـحـمد

اعـجـاز یـعـنـی یـا عـلـی و یـا مـحـمد

راحت برو راحت بیا هرجا علی هست            اصلا چرا احساس غربت تا علی هست

فـوراً برو بتخـانه را ویـران سـرا کن            حالا که روی شانه ات آقا عـلی هست

بـفـرسـت از مـکـه بـیـایـد تـا مـدیـنـه            باشد خیالت جمع از زهرا! علی هست

سنگ جنون خوردی ازین و آن اگرچه            مجنون تویی در رتبۀ لیلا علی هست

در درّه گـیـر افـتـاده‌ای آرام هــسـتـی            یاران‌ اگرچه رفـته‌اند اما عـلی هست

خورشید را هم‌ چند ساعت جابجا کرد            مثل تو سکـانّـدار این دنیا علی هست

خـورشید شد حتی به شب تابید حـیدر

راحـت میان بـسـترت خـوابـید حـیدر

غـارِ حـرا سـیـنا شده در روزِ مبعث            ذکرِ خـدا احـیـا شده در روزِ مبـعـث
اِقراء باسمِ ربّکَ.. نجوایِ عشق ست            بر رویِ لب گویا شده در روزِ مبعث

دیگر محـمّد را امین تـنهـا نـخـوانـید            از سویِ حق طاها شده در روزِ مبعث

قـربـانِ آقـایی که مـولایِ جـهـان شـد
با اذنِ حق او خـاتـمِ پـیـغـمـبـران شد

جبریل دستش را گرفت و ساده برخواست            با خواندنِ آیاتِ حق؛ پُر باده برخواست
در گوشه‌ای گرمِ مناجاتِ خودش بود            با امرِ ایـزد ناگهـان آماده برخـواست
آمـد بـشـر را بُـرد تـا عــرشِ مـعّــلا            بر یاریِ دستانِ هر افتاده بر خواست

نـامِ مـحــمّـد شـد بــلــنـد آوازۀ دهــر
نـازل شـود قــرآنِ او در لـیـلـۀ قــدر

او مکتبی دارد پُر از عشق و پُر از شور            پـرداخـته در قـلب‌ها؛ دنیایی از نـور
اصلاً چه می‌فـهـمـیـم از نـامِ مـحـمّـد            قطعاً مقـامِ اوست در سجّاده؛ مستور
خـتـمِ رسـولانِ الـهـی، خـاتـمِ عـشـق            در آسمان با نامِ احمد گـشته مشهـور

با بـعـثتِ او زیر و رو شد کـلِّ عـالم
پس می‌شود الـفاظِ او بر سیـنه مرهم

ما را بخوانـید عـاشـقان؛ عـبـدِ محمّد            هـسـتـنـد کـلِّ شـیـعـیان؛ عـبـدِ محـمّد
مـا پـیـروِ شـاه ولایـت شـاهِ عـشـقـیـم            خوانده خودش را بی‌امان عـبدِ محمّد
نهـج البلاغه شاهدِ این مطـلبِ ماست            فخرِ امـیـرِ مـؤمـنـان… عـبدِ محـمّـد

باید که تـسـلـیـمِ سـخـن‌هایِ نـبـی شـد
بعد از پیـمـبر خاک پاهـایِ عـلی شد

یک روز بعثت می‌شود تکرار قطعاً            یک روز پـیـدا می‌شـود دلـدار قـطعاً
یک روز می‌خوانند که وقتِ ظهور است            بیرون شود از غـارِ غـیبت یار قطعاً
دنـیا گـلـستان می‌شـود با اذن مـهـدی            دل های غـافـل می شود بـیـدار قـطعـاً

اصلاً پیامِ مبعث ست دل زنـده داری
هـشیار شو گـر عاشقِ دل بیـقـراری

چنان که خوانده خداوندت؛ بخوان تو نیز خدایت را           چنان که بشنودت تاریخ؛ که آیه آیه صدایت را

اراده کرده برانگیزد؛ خدا صدای تکامل را           در انعکاس خودت ریزد؛ طنین غار حرایت را

و ما محمدٌ الّا تو؛ که گل نکرده مگر با تو           ازل خروش تو را در خود؛ ابد صدای رسایت را

جهان هرآینه می‌سوزد؛ اگر که سایه نیندازی           بگیر بر سر این عالم؛ تو سایه سارعبایت را

به راه مانده قیامت را؛ سه سال شعب ابیطالب           زمان رسیده که بگذاری؛ درون حادثه پایت را

بنای کفر براندازی؛ به فتح مکه بپردازی           و تا همیشه برافرازی؛ به روی کعبه لوایت را

هزار لات و هبل از رو؛ هزار بولهب از یک سو            نشسته‌اند چه فرعونها؛ که بشکنند عصایت را

چقدر مثل اباذرها؛ نشسته دور تو سلمانها           بلال‌ها قَـرنی‌هایت؛ رها نکرده ردایت را

الا مدیـنۀ دانایی! نشـسـته پشت دریـم امّا           اجازه‌ای که درون آئیم، اجازه‌ای که ولایت را!

چه کاری با حرا کردی محمد            حـرا را کـبـریا کـردی محـمـد

فـدای تـو کـه بـا اسـلام نـابـت            جهـان را با صفا کردی محمد

کتاب عـشق را شیرازه کردیم            که اسلامِ تو، پُـر آوازه کـردیم

لـبـاسِ فــاخـرِ پـیـغـمـبـری را            به قـدّ و قـامتت انـدازه کـردیم

به کوه نـور تابـیـدی چنان ماه            مخور غصه که پیروزی در این راه

رسول ما خـیـالـت جـمع بـاشد            که هـمـراه تو مـی‌گـردد یـدالله

اساس شرک از بنیان شکستند            سران فـتنه و طغـیان شکـستند

زمانی پـرچـمـت افـراشـتی تو            ابوجهـل و ابوسفـیان شکـستند

به حق، چشم ترت هم یاعلی گفت            خدیجه همسرت هم یا علی گفت

زمانی دین خود ابـلاغ کـردی            قـویّاً حـیدرت هم یا عـلی گفت

تو را مُهر نبوت بر جبین خورد            به دردِ تو امیرالمومنین خورد

علی وقـتی که با تو کرد بیعت            نظام کفر یکجا بر زمین خورد

درِ فیضت همیشه بازِ باز است            همیشه پیرو تو سرفـراز است

خدا می‌خواهد این را تا قیامت            همیشه پرچمت در احتزاز است

محـبـوب خـداوند تـبارک و تعـالی‌ست            این مرد که مُزّمّل و مُدّثّر و طاهاست

باید سخـنـانش به دل و جـان بنـشـیـنـد            این مرد که مشهور به پیغمبر دلهاست

سرسلسله جنبان همه کون و مکان است            این نور که خود شاهد پیدایش دنیاست

هرجا سخن از خُلق خوش اوست در عالم            بی‌جامِ‌ مِی‌ و خندۀ گُل،عیش، مُهیّاست

یک شمّۀ نورانیـتش سورۀ (وَالـشّمس)            یک پرتو رُخسارۀ ‌او جَنّتُ الاعلی‌ست

در محـضر او حرف بـزرگان ملائک            (تـالـله لـقـد آثـرک الـلـه عـلـیـنـا) سـت

حق دارد اگر بر سـر بـازار مـلاحـت            انگشت به لب، حُسن تو را غرق تماشاست

پیداست که اصل شجـر نـور تو هستی            وقتی ثمر زندگی‌ات حضرت زهراست

دندان اویس است که فهـمانده به عـالم            دیوانه‌ شدن در اثر عـشق‌ تو زیـباست

شأن تو اجـلّ است که خوانـند یـتـیمت            کـز صبـح ازل مـادر تو اُمّ ابـیـهـاست

آنجا که عـلـمـدار تو حـیـدر شده باشـد            تاهست خـدا، پـرچـم اسلام تو بالاست

نفس تو علی هست و از این روست به مبعث            دلها همه در حسرت پابوسی مولاست

آویــزۀ گــوشـم هــمـۀ عـــمـر حـدیـثِ            (مَن مَاتَ عَلی حُبِّ عُلی مَاتَ شَهِیدا)ست

امشب ای غار حرا از هر شبی زیباتری           مشرق نـورانی خـورشید عـالـم‌گـستـری
شب‌نشینی کرده روی تخته سنگت جبریل           این دل شب راز‌ دار بـعـثـت پیـغـبـمـری

گوش تا آوای «اقراء بسم ربک» بشنوی           ناز کن بر مه که غـرق نورِ حیِّ داوری
گر چه شب را با محمّد صبح کردی سال‌ها           امشب از او یافتی هر لحظه فیض دیگری
کـوه‌های مکه می‌گـردند دورت تا سحـر           گرچه در فرشی ولی از عرش اعلا برتری
چشم شو، روی دل‌آرای پیـمـبر را ببـین
در کنـار او گـل لبخـنـد حـیـدر را بـبـین
آی انـسـان‌هـا کـلام کـبـریـا را بـشـنـویـد           وحی نازل شد همه حکم خـدا را بشنوید
بانگ جبریل امین پیچـیـده در غـار حرا           گوش تا آوای جان‌بخـش حـرا را بشنوید
بانگ «اقراء بسم ربک» با ندای جبرئیل           نغـمۀ تـهـلـیـل خـتـم‌الانـبـیـا را بـشـنـویـد
این صدای منجی کـل جهان خلقـت است           بشنوید ای کل خلقت این صدا را بشنوید
تا به کی افـسـانۀ بیگـانگـان در گوشـتان           گوش تا امشب صـدای آشـنـا را بشنـوید
فرق بت‌هـا را بـه هـمراه پیـمبر بشکـنید
با کمان حمزه از بوجهـل‌ها سر بشکـنید
ای بتان کـعـبه عـمر بـت گـران سر آمده           بشکـنـیـد ایـنک که ابـراهـیـم دیگـر آمده
منجی کـل بشر بـیـرون شد از غـار حرا           بــا کــلام روح‌بــخـش حــیِّ داور آمــده
موسیِ عـمـران دیگر آمده از کـوه طور           یـا مـسـیـحـا بـا نــدای روح‌پـرور آمـده؟
همچنان هارون که با موسی‌بن‌عمران یار بود           هــمـره پـیـغـمـبـر اســلام، حـیــدر آمـده
پای در چشم زمین و آسمان در مشت اوست
پیش رو حکم خداوند است و حیدر پشت اوست
محـو شو ای تـیـرگی نور آمده نـور آمده           محـفل توحـید را شیرین‌تـرین شور آمده
دیـوها را آیـد از هر سـو نهـیبِ ‌الـفـرار           دسته‌دسته بر زمین از آسمان حـور آمده
ای تـمام کـوه‌های مکه این آوای کیست؟           این محمّد یا همان موساست کز طور آمده
روز روز جـشـن آزادی زن‌هـای اسـیـر           یا که عـیـد دخـتـران زنـده در گـور آمده
با تـبر محکم به فرق بت گـران باید زدن           این چـنـین از خالـق معـبـود دستور آمده
باید اینک پشت حمّال الحطب را بشکنید
با شجاعت هر دو دست بولهب را بشکنید
ای امین وحی اینک بانگ «اقرأ» ‌ساز کن           یـا محـمّـد از زبـان ما سـخـن آغـاز کـن
یا محمّد همچو خورشید از حرا بیرون بیا           بر تـمام کـائـنات آغـوش خود را باز کن
سنگ اگر از چار سو آید سپر کن سینه را           با تبـسـم آنـچـه را می‌بـایـدت ابـراز کـن
پــرچـم تـوحـیـد را بـر قـلـۀ عــالـم بـزن           خلق را از شرق تا غرب جهان آواز کن
یا محـمّد برترین اعجاز تو قـرآن توست           هان، بگو، اعجاز کن اعجاز کن اعجاز کن
مـا تـو را از انـبـیـا اعجـاز برتر داده‌ایم
بعـد قـرآنت وصیی مـثـل حـیـدر داده‌ایـم
ای هـمه پـیـغـمـبران در انتـظار بعـثـتت           وی تـمـام عــالـم امـکـان دیـار بـعـثـتـت
سنگ‌‌های کعـبه می‌گـویند تو پیـغـمـبری           کـوه‌های مکه بی‌صبـر و قـرار بـعـثـتت
مکه و مصر و حجاز و کوفه و شامات نه           وسعـت ملک خـدا بـاغ و بهـار بـعـثـتت
نیست بیم از غزوه‌های خیبر و احزاب و بدر           تا بوَد در دست حیدر، ذوالفـقـار بعـثـتت
تا مکان باقی‌ست، تا چرخ زمان در گردش است           می‌‌رسد بر خـلق، فیض بی‌شمار بعـثتت
بعـد تو دیگر نـیاید در جهـان پیـغـمـبری
آری آری تا قـیامت هـمچـنان پیغـمـبری
ای فـراز قـلـۀ هـسـتـی لـوای حـکـمـتـت           آفـرینش تا قیامت غـرق بـحـر رحـمـتت
سـال‌هـا و مـاه‌هـا و هـفـتـه‌هـا و روزهـا           می‌درخـشد تا قـیـامـت آفـتـاب حـکـمـتت
با لب شیرین گشودی روی و خندیدی به سنگ           سنگ هم شرمنده شد از خُلق و خُوی و خصلتت
بیـشـتر آزار دیـدی از هـمه پـیـغـمـبـران           ای همه پیغمبران مبهوت صبر و همّتت
تا زمین و آسـمان بر پاست تو پیغـمبری           تا جهان باقی‌است مائیم و کتاب و عترتت
این دو، تا روز قیامت با همند و با همند
هـم نجـات عـالـمنـد و هـم چـراغ آدمـنـد
ما مسلمانیم و مهر وحدت ما یا علی‌ست           وحدت آن دارد که او را رهبر و مولا علی‌ست
چیست وحدت؟ چنگ بر«حبل‌المتین» حق زدن           ای تمام مسلمین حبل‌المتین تنها علی‌ست
تفـرقـه یعـنـی جـدا از دامن حـیـدر شدن           متحـد باشید ای یـاران امـام ما عـلی‌ست
در سپهر وحدت و ایمان و عشق و اتحاد           محور توحید و خورشید جهان‌آرا علی‌ست
من کی‌ام تا نـفـس پیـغـمـبر امـام ما شود           فاش می‌گویم امام حضرت زهرا علی‌ست
ما تمـام عمـر بـا قـرآن و عترت زیستیم
نیستـیم آن دم که در خطّ ولایت نـیـستـیم
کیست احمد؟ شهر علم کبریا و در: علی‌ست           باطن و ظاهر علی، اول علی، آخر علی‌ست
دست و شمشیر خدا، چشم خدا، وجه خدا           نص قرآن است آری، نفس پیغمبر علی‌ست
آن دو تن باید که بگریزند از میدان جنگ           تا شود معـلوم تنها فاتح خـیـبر عـلی‌ست
فتح بدر و فتح خیبر حقِ شیرِ داور است           الفرار ای روبهان از معرکه، حیدر علی‌ست
گر شوی غافل به سوی این و آنت می‌برند           ای برادر راه خود را گم نکن، رهبر علی‌ست
»میثما» نه شافـعی نه مالکی نه حـنـبلی
بعـد پیغـمبر فـقـط مـولا عـلی مولا عـلی

باز امـشب درب رحـمـت بـاز شد            نـغـمـۀ قـدسی در عـالـم سـاز شـد

هر نگاه امشب به سوی مکّه است            در فـضا پیچـیـده بـوی مکّـه است

نـور حـق تابـنـده از غار حراست            بر محـمـد از خـداونـد این نداست

اقـرأ ای زیـنت فـضـای عـرشـیان            نـــور ایــمــان تــمــام خــاکــیــان

خـیـز از جـا، نـور بر دلـهـا بتـاب            چـون تـویی بر کل هـستی آفـتـاب

ظلم و ظلمت راز هـستی دور کن            کـل عــالـم را سـراسـر نــور کـن

یـا مـحـمـد مـا سـلامـت مـی‌کـنـیـم            گـوش بـر جـان کـلامت می‌کـنـیـم

الــســلام ای نـــور ذات کــبــریــا            الــســلام ای هــســتــی آل عـــبــا

الــســلام ای در پــنــاهـت انـبــیـا            گـشـت مـحـتـاج نـگـاهـت اولـیـاء

ای که هـسـتی رحـمـة لـلـعـالـمیـن            کس نباشد چون تو بر روی زمین

لـطـف تـو کرده وجـودم مـنـجـلـی            آشــنــایــم کــرده بــا نــام عـــلــی

یک خدیجه داری از عالم سر است            همنـشـینت در دو عالم حـیدر است

دخـتـرت زهـرا امید محـشر است            هـمـسـر مولای عـالـم حـیـدر است

سبـط پـاک تو امـام مجـتـبـی است            او کریم است و به عـالم مقـتداست

سبـط دیگـر با شدت نـور دو عـین            نــوربـخـش عـالـم هـسـتی حـسین

جود و احسان یک کـمـینه بنده‌ات            عـالـم هــسـتـی بـود شــرمـنـده‌ات

نـوح و ابـراهـیـم شـد پـابـسـت تو            چـشـم کـل عـالـمـیـن بر دسـت تو

ماه و خـورشید و فلک حـیران تو            یوسف مصری است سرگردان تو

احــمــدا بـاب الـنــجــات امـــتــی            بـر هـمـه عـالـم مـحـمـد رحـمـتـی

بـا دم تـو مـا مـسـیـحـایـی شــویـم            بـا تــولاّی تـو مـــولایــی شــویــم

ای که هـسـتـی تو تـمـام حـاصـلـم            از تو بـسـرشـتـه خــدا آب و گـلـم

عـالـم هـسـتی ز تو زیـنت گـرفت            هر که با تو یار شد عـزّت گرفت

گـر نـگــاهـی بـر دل عـالـم کـنـی            سـنـگ این دلـهـا همه خـاتـم کـنی

خــارهـا را نــام تـو گـل مـی‌کـنـد            خـنـدۀ تـو حـل مـشـکــل مـی‌کـنـد

ما مـحـبّـان جـمـله مـهـمـان توأیـم            مـا نـمـک پــروردۀ خــوان تـوأیـم

ماه هـمه سـرگـشـتـه کـوی تـوأیـم            مست عـطر و بـوی دلجـوی توأیم

مـا هـمـه دردیـم و تـو درمـان مـا            ما هـمـه جـان و تـویی جـانـان مـا

مـن ( رضـایـم) بـا ولای تـو مـنـم            آســتــان بــوس ســرای تــو مـنــم

ای خـدایـا قـبـر مـن پُـر نـور کـن            با امـیـرالـمـؤمـنـیـن محـشـور کـن

نفـسی تازه شد از عـطـر خـدایی آری            شد عـطا باز به ما فـیض گـدایی آری
شد نـصیب دل غـمـدیـده صفـایی آری            شد غزلخوان همه عـالم به نوایی آری

شعر، الهـام ز سـرچـشمۀ سرمد دارد
تا که بر دل هـمه دم نـور محـمد دارد
باز مـاه رجـب از نـور مـنـوّر گـشـته            به شـمـیـم قـدم دوست مـعـطـر گـشـته
چـشم در راه نـبـی دیـدۀ حـیـدر گـشته            گو خـدیجه، که عـزیز تو پیـمبر گشته
شد پیمبر به همه آنکه خدای کرم است
شد پدر بر همه آنکس که یتیم حرم است
آمد از غـار پـیـمبر نـفـسـش قـرآن شد            قبلۀ کعـبه شد و بر تن کـعـبه جان شد
جان جانان شد و جانش به ره جانان شد            بعد از آن عشق به احمد محک ایمان شد
اولین مـرد عـلـی بـود مـسلـمانـش شد
و خـدیـجـه که زنِ اول مــیـدانـش شـد
شب مبعث شده احوال خوشی دارم من            همچو مجنون پی هر کوچه و بازارم من
گاه مـجـنـون شـدۀ احـمـد مخـتـارم من            گـاه در تـاب و تب حـیـدر کـرارم من
فاش گویم که به دل هست دو صد شور و شعف
می‌پرد مرغ دل از مکه به ایوان نجف
گرچه امشب همه جا نور خدای ازلی‌ست            گرچه احمد همه آیات خداوند جلی‌ست
نکته‌ای هست که در گفتن آن شکی نیست            نمک سفره احمد همه دم نام عـلی‌ست
همه جا یار نـبی حـضرت حـیدر بوده
و عـلـی بـود کـه دلـدار پـیـمـبـر بـوده
و عـلی بود که در جای پیمـبر خوابید            و علی بود که جز روی خدا هیچ ندید
و عـلی بود که دل از هـمۀ خلق بـرید            و عـلی بود که انگـشـتریش را بخـشید
نیست بالای دو دستان علی دیگر دست
مدح حیدر چه کنم تا که خدا مداح است
مدح حـیـدر بـشنـو روی خـدا دارد او            فـاطـمه مـحـور اصحاب کـسا دارد او
چو حسن شیر جمل شاه عـطا دارد او            چـو حـسـیـن پـادشـه کـربـبـلا دارد او
زینـبی مردتر از هر چه پسر دارد او
شیر مردی چو ابوالفضل قمر دارد او

نوری از عرش بر زمین آمد            محـضـر خـتـم مـرسـلـین آمد
لوح سبزی بکف گرفته ملک            که کـریـمـانه خوشه چین آمد

مقصدش‌ بود چونکه‌ غارحرا            نـزد احـمـد پـیـمـبـر دو ســرا
صف کـشـیدند انـبـیـا یـکـسـر            بهـر عرض ادب به‌روح خـدا

مَلک وحی گفته هان تو بخوان            عطر خوشبوی روضۀ رضوان
حق ترا برگـزیده بهر خودش            کن هـدایت تمام خلـق جـهـان

نام تو عطر و بوی جنات است            از خدا بر تو این عنایات است
بـعــثـتـت آمــد وزیـن مـــژده            خانه‌ات قـبله‌گاه حاجات است

خـاتـم‌الانــبـیـاء شـدی احــمـد            سـرور اصـفـیـا شـدی احـمـد
سّـر لـولاک از وجـود تو شد            دردهــا را دوا شـدی احــمــد

نـام تـو زیـنـت هــمـه عــالــم            انـبـیـا را تو گـشـتـه‌ای خـاتـم
ای بــلـنــدای قـلــۀ تــوحــیــد            وارث نــــــــوح و وارث آدم

هـمـه عـالـم بـه پـات افــتــاده            همه در محـضر تو جان داده
ای تو مـسـند نـشـیـن او ادنـی            خـیز پُـر کن بدست خود بـاده

بــاده‌ای از شـراب روحـانـی            طعمش از عطر و بوی رحمانی
ســاقـی بـزم کــائــنــاتــی تـو            ای هـمـه کـائـنــات را بــانـی

ای ســلام و درود بـر نـامـت            عالمی مست گـشته از جامت
من کـجـا و مـدیـحـۀ تو کـجـا            مرغ طبـعـم نشـسـته بر بامت

نوبـهـار آمد و بـهـارم نیـست            روشنی بخش شام تارم نیست
از بــرای فـرج دعـایـی کــن            مبـعـث آمد ولی قـرارم نیست

به نـام خـداونـد سـبـحـان، مُـحـمّـد            بخوان کآفریده است انسان، محمّد!
بـخـوان تا خـلایق بـخـوانـند با تو            به نـام خـداونـد سـبـحـان، مـحـمّـد

بخوان تا که ویران سرای جهان را            کنی سر به سر، رشکِ رضوان محمّد
بخوان کز دمی بر هـمه آفـریـنـش            دهی تا ابـد روح و ریحـان محـمّد
بخوان تا که از کفر، بخشی رهایی            بـشـر را به نـیـروی ایـمـان محمّد
بخـوان تا قـبـایل بـدانـنـد زین پس            سـیـاه و سفـیـدنـد، یـکـسـان محمّد
بخـوان تا خلایـق بـه یکـتا پرستی            بـبـنـدنـد تـا حـشـر، پـیـمـان محمّد
بخوان تا کنی درد جـهـل بـشر را            بـه داروی تـعـلـیـم، درمـان محمّد
بر افروز و بر خلق عالم نشان ده            که ظلمت رسـیـده بـه پایان محـمّد
چه باکی ز تحریف تورات و انجیل            که دادیـم مـا بـر تـو قـرآن، محمّد
تـو بایـد بـه تـوفـیـق دیـن مـبـیـنت            کنی عـالـمـی را مـسـلـمان، محمّد
تو باید مـسـلـمان بـیاری به عـالـم            هـمانـنـد مـقـداد و سـلـمـان، محمّد
تو بـاید هـمـاره ز فـیـض کـلامت            ببخـشی بشر را ز نو جان، محمّد
تو باید که فـرمان دهی بر خـلایق            خدا این چـنین داده فـرمان، محمّد
تو بـایـد به قـلـب هـمـه تا قـیـامـت            بتابی چو خـورشـید تـابـان، محمّد
تـو آغـازی و آخـری یـا مـحـمّــد!
تو تا حـشر، پیـغـمـبـری یا محمّد!
بخوان ای ز آغاز خـلـقت پـیـمبر!            بخـوان ای سلامت ز خلّاقِ داور!
بخـوان تا بـخـوانـنـد با تو خـدا را            بـگــو تـا بـگـویـنــد «الله اکــبـر»
بگو نیست کس جز به تقوی گرامی            سـیــاه و سـفــیـدنـد بـا هـم بـرادر
تو در غار و خلقند چشم انتظارت            بـرآ عـالم افـروز تـا صبح محـشر
بـه پـا خـیز، ای منجی آفـریـنـش!            به پا خیز، ای مصلح خلق، یکسر!
به پا خیز و تا حشر، پیغمبری کن            ز جا خـیز، بر خلق، قـرآن بیاور
به پا خـیـز، ما بر تو دادیـم قـرآن            به پا خـیز، ما بـر تو دادیم حـیـدر
به پا خـیـز، تا بر تو آریـم فـرقـان            به پا خیز، تا بر تو بخـشـیم کوثر
به پا خیز، تا کـی به دست پـدرها            رود بی‌گنه زنده در گور، دخـتر؟
به پاخـیز و اعـلام کـن یا مـحـمـد            نه زن برده باشد، نه مرد است برتر
هـمه انـبـیـا جـان و تو جـان جانی            همه اولیا جـسـم پـاکـنـد و تو، سر
به پا خیز و بشکـن بـتان حـرم را            به دست علی، ای علی را پیـمبر!
خـدا را به اهـل زر و زور برگـو            که دیگر نه دوران زور است و نه زر
تویی گمرهان را به هر عصر، هادی            تویی رهروان را به هر گام، رهبر
مـسـلـمان بُوَد آنکه در مکـتـب تو            بوَد یار مـظـلـوم و خصمِ ستمگـر
تـو آری تو بـایـد ابــوذر بـسـازی            تو مقداد و عمار و سلمان بپـرور
تــو آغـازی و آخـری یـا مـحـمـد!
تو تا حـشر، پیـغـمـبـری یا محمد!
رسولی چو تو نور و فرقان ندارد            کـتـــابـی هـمـانــنـد قـــرآن نـدارد
کـلـیـم آنچه گـوید، کـلام تو گـوید!            مسیحا به غیر از دمت جان ندارد
پـیـام آوران هر چه دارنـد، دارنـد            پـیام آوری چون تو سـلـمان ندارد
طبـیـبـان روحـند، مـشـتـاق دردی            که جز خاک کوی تو درمان ندارد
بدانـنـد تـا روز مـحـشـر، خـلایـق            که نـور چــراغ تـو پـایـان نــدارد
جهان چون تو هرگز پیـمبر نـدیده            خدا چون تو در مُلکِ امکان ندارد
بـگـویـیـد پـیـغــمـبــران سـلَـف را            کـسـی جز مـحـمّـد مسلـمان ندارد
بـگـویـیـد: پیـغـمـبــری جز محـمّد            چو «مهدی» چراغ فروزان ندارد
بگویید: هر کس جدا شد ز مهـدی            بـه اسـلام سـوگـنـد، ایـمـان نـدارد
بگـویـیـد: جــز دیـن مـا آسـمـانـی            بـه کف چـارده مـهـر تابـان ندارد
بگویید: شیعه تن است و علی جان            جدا از علی هر که شد، جان ندارد
بگـویید: شیعه‌ست در خـطِّ حـیـدر            جز این با خدا عهد و پیمان ندارد
بگویید: مایـیـم و قـرآن و عـتـرت            مسلمان به جز نور و برهان ندارد
بگویید: هر کس جـدا از عـلی شد            بـه محـشر جدایی ز نـیـران ندارد
بخوان میثم آن بیت ترجیع خود را            کـه قــدر ورا دُرِّ غـلـطــان نـدارد
تــو آغـازی و آخـری یـا مـحـمـد!
تو تا حـشر، پیـغـمـبـری یا محمد!

بـنــام خــدای جـهــان یـا مـحــمّـد            بخـوان یا محمّد! بخـوان یا محـمّد
بخـوان تـا بخـواننـد پیـوسته با تو            خـدا را زمـیـن و زمان یا محـمّـد

بخـوان تا بداننـد کون و مکـان را            خـدایـی بُـوَد لا مـکـان یـا مـحـمّـد
بخوان تا که برگِرد شمع وجودت            بـگـردند هـفـت‌ آسـمـان یـا محـمّد
تـو بگشـای لـب تـا بـروید مسیحا            چو گـل از کـویـر جهـان یا محمّد
بـر افروز تـا مـردگـان را ببخشی            به هر دم دوصد بار جان یا محمّد
سحـاب کـرامت بپـوش آسـمان را            که عـالـم شود بـوستـان یا مـحـمّد

تو نوحی خـلیلـی کـلیـمی مسیحی            تویی منجی انـس و جان یا محمّد
تو برگو، تو برگو، هوالحق هوالهو            تو بگـشا تو بگـشا زبان یا محـمّد
تو بخشی به مظلـوم روح رهـایی            تو گـیـری ز ظـالـم امـان یا محمّد
تو بـا نـور دانش دهــی بر خلایق            جـمـال خـدا را نـشـان یـا مـحـمّـد
تو با دادِ خـود دادِ مستضعـفان را            بگـیـری ز مستـکـبـران یا محـمّـد
تـو در شـدّت دشـمـنـی دوسـتـانـه            دل از دست دشمن ستان یا محـمّد
تو چـوپـان ایــن گـلّه‌ای تا قـیامت            تویی مـیـر این کـاروان یا محـمّـد
تو با ذوالفـقـار علـی سرکشان را            به خـاک مـذلّـت نـشان یا مـحـمّـد
فـنا مـی‌شود هـر چه باشد به عالم            به جز تو، تویی جـاودان یا محمّد
تبـسّـم به سنگ عدو زن اگر چند            شود از لبت خـون روان یا محمّد
اگر ساحرت خواند دشمن، نرنجی            تو او را سوی ما بخوان یا محـمّد
بخـوان تـا بخـواننــد با تو خدا را            زن و مرد و پیر و جوان یا محمّد
تـو اعجـاز کـن بـا بیـان فصیحت            تو پـیـغـام ما را رسان یـا محـمّـد

ز ما داوری، رهبری از تو زیـبد
هـمـانــا پـیـام‌آوری از تـو زیــبــد

بـرافــروز بــا چــهــرۀ عــالـم‌آرا            ببین و بخوان و بگو حـکـم ما را
تـمـام جـهـان است کــوه حــرایت            بگو ترک این تخته سنگ حرا را
بخـوان تا بخـوانـنـد با تو خـلایـق            خــدا را خـدا را خــدا را خــدا را
تــو را بـرگـزیـدیـم ما، تا بکـوبی            ســر بـولهـب‌هــا و بوجـهـل‌ها را
تو فرمان بده تا که بر فـتح خیـبر            گشاید عـلی دست خـیـبـرگـشـا را
بتان را به دست علی سرنگون کن            سـوا کـن ز غیر خـدا، مـاسـوا را
شـود تــا درون هـمـه از خـدا پُـر            برون از درون بـشر کـن هـوا را
به امّت بگو دل سرای الهی است            بگیرید از دیـو نفْـس ایـن سرا را
به شمـشیر توحـیـد از تن جدا کن            سر ظلم و بیداد و شرک و ریا را
به عزم تو بستـیم جنّ و مـلک را            مـطیع تو کـردیم ارض و سما را

زمین را ز فیض رسالت صفا ده            زمــان را بــه نــور نبــوّت بـیارا
اگر خواهی آری به کف یا محـمّد            دل خـصـم و بـیـگـانه و آشـنـا را
به مسکین تواضع، به سرکش تکبّر            به یاران مروّت، به دشمن مـدارا
پـیـام رسـای خــدا بـر لب تـوست            به عالم رسان ایــن پیــام رسـا را
هم اکنون که حکم رسالت گرفتی            بـرای امـامت بخـوان مـرتضا را
تو موسا و هارون، عـلی یا محمّد            پس از خود به هارون سپار این عصا را
اگر فـتـنه چـون اژدهـا سر برآرد            علـی می‌درد از هـم این اژدها را
علی، شهریاری که در عین قدرت            کـشــد از ره مهــر، نــاز گــدا را

علــی روزه‌داری که با بذل نانش            مـزیّــن کـند سـورۀ «هـل اتی» را
علی رادمردی که با فـرق خونین            به قـاتــل کـند بـذل، سهـم غـذا را
عـلی قـهـرمانی کـه با بذل تیغـش            به دشمن دهد درس مهر و وفا را
عـلـی آن امـامی که داده خـدایـش            مـقــام و جــلال هــمــه انـبـیـا را
عـلی از ازل دست «میثم» گرفـته            به او داده فـرمـان مـدح و ثـنـا را

که را زهـره تا مدح مـولا بگویـد
مگـر ذات بـاری تـعـالـی بگـویـد

نـور جهـانـگـیـر نـبـوّت رسید            عـیـد بـزرگ بـشـریّـت رسیـد
عـیـد خـدا عـید جـهـان وجـود            عید قیام است و رکوع و سجود

عـیــد رســول دو ســرا آمــده            مـنـجـی عــالــم ز حــرا آمــده
سـیّــد افــلاک ســلامٌ عـلـیـک            خـواجـۀ لـولاک سلامٌ عـلـیک
ای شـده لـبــریـز پــیــام خــدا            بخوان، بخوان، بخوان به نام خدا
بخوان، بخوان ای به دو عالم علم            بـه نـام آنـکـه آفـــریــده قــلــم
بخوان که هستی به تو دارد نیاز            بخوان که خلقت به تو آرد نماز
بخوان که آغاز پیام‌آوری است            بخوان که پایان ستم گستری است
بخوان که نابودی نااهل‌هاست            بخوان که ناکامی بوجهل‌هاست
بخـوان که توحـید کشد ناز تو            بخوان که عدل است سر افراز تو
بخوان و خود را سپر سنگ کن            بخوان و رخساره ز خون رنگ کن
غار حرا نه، همه جا طور تو است            زمین و آسمان پُر از نور تو است
نکته به نکته رو به رو مو به مو            آنچه که بـایـست بگـویی، بگو
بگو هو الحیّ و هو الهو، بگو            بگو خدا نیست به جز او، بگو
بگو همه خـدا پـرسـتـی کـنـیـد            ترک گناه و جهل و پستی کنید
بگـو بتـان دم از خـدا می‌زنند            خـدا، خـدا، خـدا صدا می‌زنند
بگو نـدای من نـدای خـداسـت            بگو که این صدا صدای خداست
بگو که توحـید نجـات شماست            بگـو که اسـلام حیات شماست
مـا به تـو حـکـم ازلـی داده‌ایـم            ما به تو قـرآن و عـلی داده‌ایم
قلب تو از تابش ما منجلی است            پیش تو ما، پشت سر تو علی است
حـبـیـب مـا تــو اول و آخـری            تـو بـر پـیــمـبـران پـیـام‌آوری
بعد تو پیغـامبری نیست نیست            حکم و کتاب دگری نیست نیست
ای ز تو انـبـیـا همه سـر بـلـند            کیست که بعد از تو کند سر بلند
اگر چه بر پـیـمـبـران خاتـمی            پـیـشـتـر از عــالـمـی و آدمـی
تــو از تـمـام انـبـیـا بــرتــری            تو یک پـیـمبرِ عـلـی پـروری
طـلعـت تو شمع ره انـبـیـاست            وزیـر تـو پــادشـه انـبــیـاسـت
کیست علی روح در آغوش تو            کیست علی بت‌شکـن دوش تو
کیست علی، علی است، ما را ولی            کیست علی، علی است تو، تو علی
عـلـی بـود تـمـام تـفـسـیـر تـو            علی است شیر ما و شمشیر تو
جسم تو و جـان تو یعنی عـلی            تـمـام قــرآن تـو یـعـنـی عـلـی
ساقه پیکان تو در شست اوست            دست ید اللهی ما دست اوست
خیل مـلک مـحـو جـلال توأند            شـیـفـتـۀ صـوت بــلال تــوأنـد
بوذر و مقداد مسلمان تو است            جنّت ما عاشق سلمان تو است
مهـر به درگـاه تو باشد مـقـیـم            ماه به انگشت تو گردد دو نیم
هر نفس پاک تو تکبیر ماست            حیدر خیبر شکنت شیر ماست
روح بشر تشنه تعـلیم تو است            خلقت ما یکسره تسلیم تو است
خیز و به جان و تن عـالـم بدم            در نـفـس خـستـۀ «میثم» بـدم

دمید ماه رجب رویتـش مبارک باد            به دوستان خـدا نعـمتش مبارک باد

نـزول بارقـۀ رحـمـتش مبـارک باد            محـمـد آمده و بـعـثـتـش مبارک باد

که بعثتش حرکت داد چرخ هستی را

که هجرتش برکت بود حق پرستی را

سپـیـده دم ز حـرا آفـتـاب برخـیـزد            فروغ رحمت حق بی‌حجاب برخیزد

ز صخره صخرۀ آن عطرناب برخیزد            سحر که شهر خدایان ز خواب برخیزد

امین مکـه رهایی ز مستـیـش بدهـد

نـویـد مذهب یـکـتا پرستـیـش بدهـد

الا چو کعبه سرافـراز ای ابوطالب            به شکر سفره بیـانداز ای ابوطالب

به نظم شهـر بـپـرداز ای ابـوطالب            به خیل طایـفه کن ناز ای ابوطالب

که پروریدۀ دستت پیامبر شده است

یتـیم مکه بر مکـیـان پدر شده است

بزرگ مرد چهل ساله با رُخی چون ماه            رسیده است و به راز پیمبری آگـاه

دهند تهـنیـتش زآنچه بگذرد در راه            به این ندا که محمد تویی رسول الله

بشارتی که عـمـو زادۀ خـدیجه دهد

امـیــد بــر دل آزادۀ خـدیـجـه دهــد

نفس کشیدن او نکهت خدایی داشت            برای خسته دلان مژده رهایی داشت

به درد مردم محروم آشنایی داشت            که در جهان عرب اینهمه فدایی داشت

خلوص وصبرو رضا را زبس به کارگرفت

به نیم قرن جهان را در اختیار گرفت

خـلیل نیست ولی برخـلیـل نـاز کند            به روی عـالم درهای عـلـم باز کند

کـلیـم پیش رخـش سجدۀ نـیـاز کـند            مسیح پشت سر مهـدیش نـمـاز کـند

نـظـر ز آمـدن انــبـیـاء والا اوسـت

بزرگ معجزۀ نون والقـلم با اوست

کسی که عـالم ایجاد بی‌قـرارش بود            جـوامع بـشریت در انـتـظارش بود

رسید و وحدت و آزادگی شعارش بود            چو حُسن خلق سلاحی دراختیارش بود

محـمد آمد و آورد هرچه خوبی بود

کتاب او در حکمت به روی خلق گشود

کجاست غیرت عمار و عزم سلمانش            که زنده گشت مدائن ز عدل و ایمانش

کجاست منطق بوذر عـلیه عثمانش            که کُشت دشمن دین را به تیغ بُرهانش

اگر به راه بـزرگـان دین برآمـده‌ایم

به کـاخ های مجـلـل چرا در آمده‌ایم

مدیـنه از تو به بیت الحـرام می‌نازد            حرم ز فیض تو بر هر مقام می‌نازد

خـدا ز بـنـدگـیـت بر انـام مـی‌نـازد            عرب ز نام تو بر خاص و عام می‌نازد

ولی دریغ که این افتخار پوشالی است

تمام دعوی اهل حجاز تو خالی است

ازاین قبیله که بر خاص و عام حمله کنند            گهی به کوفه وگاهی به شام حمله کنند

به مسلمین یمن صبح و شام حمله کنند            بعید نیست به بیت الحرام حمله کنند

خدای قدرت خود را کشیده بر رخشان

مدافـعـان حـرم می‌دهـند پـاسخـشان

مـدافـعـان حـرم بـاور عـلـی دارنـد            به پیش دیدۀ خود خـیـبرعـلی دارند

جهاد نامـه‌ای از دخـتر عـلی دارند            امید مرحمت از هـمسر عـلی دارند

قسم به فاطمه محبوب قلب فاطمه‌اند

مدافــعان حـرم زینبی تر از همه‌اند

جـلـوه‌ای از رخ معـشوق به ما تابـیده            نوری از جنس خدا در همه جا تابیده

مکّه روشن شده، خورشید حـرا تابیده            ای خـدیجـه پـدر فـاطمه آمد، صلوات

دست پُـر آمده امـروز محـمد صلوات

آمد از سمت حرا، نور نبوّت به جبین            آمد از سمت حرا، قـاری قـرآن مبـین

آمد از سمت حـرا، مرد پـیام آور دین            او که مسرور می‌آید، شده پیغـمبرمان

أشـهَـدُ أَنَّ مـحـمـد شده پـیـغـمـبـرمـان

او که از روز نخستین و ازل احمد شد            او که در غار حـرا، مـنتخب ایزد شد

شد حرا میکده‌اش، مستِ می سرمد شد            جبـرئیـل آمده و جام نـبـوّت در دست

تا که با خواندن قرآن نبی گردد مست

نزد او چهرۀ ابلیس حضیض است چقدر            وحی از غنچۀ لبهاش لذیذ است چقدر

این نبی نزد خداوند عزیز است چقدر            خاص بوده که به او سورۀ کوثر دادند

خوش بحالش، که به او حیدر صفدر دادند

او رسول است و شده حرف حسابش قرآن            هدیه‌اش بر همه توحید پرستان، ایمان

آمـده تـا که بـسـازد ز گِـل مـا انـسـان            مـا اگـر مـاه خـدا، مـاه مـحـرم داریـم

از سـر سـفـرۀ پیـغـمـبـر خـاتـم داریم

مصطفایی که به جز زجر ز کفار ندید            از یَـد بـولهـب مـکــه کــم آزار نـدیـد

دور خود یار، به جز حیدر کرار ندید            روی غمهاش به جز فاطمه مرهم نگذاشت

سنگ دشمن به لبش خورد، ولی کم نگذاشت

آمـده تا کـه بـتـی قـبـلـۀ مــردم نـشـود            کعبه از لات و هـبل، غـرق تألّم نشود

کعبه خود سنگ نشانیست که ره گم نشود            به خداوند، به قـرآن و به جان ثقـلـین

قـبـلۀ اصلی عـشاق جهان است حسین

 پخش سبک  

الـسـلام ای خـاتـم پیـغـمـبران هستم گدایت         جـان اهـل آسـمـان ها و زمیـن بـادا فـدایت

منم خاک درت، غلام و نوکرت         به قربان تو، بلال و حیدرت

مدد یا مصطفی؛ مدد یا مصطفی؛ مدد یا مصطفی

*******************************

این ندای قلب هرعاشق به روی این زمین است         اهل عالم اهل عالم این رسول خاتمین است

دلم پابست او، شده سرمست او         دو چشمانم بود، به لطف و دست او

مدد یا مصطفی؛ مدد یا مصطفی؛ مدد یا مصطفی

*******************************

مسلمین قرآن بخوانید زد شب ما را سپیده         تهـنـیـت ای اهل عالم مبـعـث خـاتـم رسیده

به شور و زمزمه، بگوییم ما همه         سلام مـومنین، به آل فـاطمه

مدد یا مصطفی؛ مدد یا مصطفی؛ مدد یا مصطفی

*******************************

ای خدا با مهر احمد قلب ما را در شعف کن         قسمت مارا به زودی صحن مولایم نجف کن

به درگـاه ولا، دلـم شد مبتلا         قرار ما همه، در ایوان طلا

مدد یا مصطفی؛ مدد یا مصطفی؛ مدد یا مصطفی

*******************************

حضرت مهدی کجایی عیدی ما را عطا کن         در شب مبعث جدت حاجت ما را روا کن

به یارب یاربت، به آن ذکر لبت         به قـربـان تو، مناجات شبت

بیا یابن الحسن، بیا یابن الحسن، بیا یابن الحسن